یه بارم گروه های تروریستی اعلام می کنن که بیایید با هم مذاکره کنیم بلکم حرف همو فهمیدیم. قرار بر این می شه که بشینن تو یک نشست مذاکراتشونو انجام بدن.
از داعش هم دعوت می کنن که یه نماینده به این مذاکرات بفرسته. داعش قبول می کنه و نمایندشو می فرسته برای مذاکرات. وقتی همه جمع شدن و مذاکرات شروع کردن، نماینده داعش خودشو منفجر می کنه! کل مذاکرات و مذاکره کننده ها رو می فرسته هوا.
این داستان 100 درصد واقعی است.
اینکه عرض می کنم که روزی روزگاری ببینید سبب داره. بی علت نیست.
اولا دیالوگاش رو به سبک حرف زدن قدیمی ها درآورده. مثلا یکی از بازیگرا می خواست بگه که مراد بیگ ترسناک و قدرتمنده می گفت "قدش اوجه. دندوناش گرازه". اینجور حرف زدن لذت بخشه. نوشتنش هم سخته.
دو اینکه داستانش دلنیشن و دلچسبه. عادی شروع می شه، عحیب پیش می ره و فوق العاده به آخر می رسه.
سه اینکه موسیقیش فوق العادست. آهنگش کار فرهاد فخرالدینیه.موسیقی هایی که شما در متن سریال می شنوید، متنوعه. بیشترش با اون چیزی که در ذهن مردم جاافتاده (موسیقی تیتراژ) فرق داره.
ببینید این سریال شاهکار رو.
یه نصیحتی کنمت:
یه چیزی داشته باش
اگر چیزی باشه که تا دم مرگت و بعد مرگت به کارت بیاد که چه بهتر.
این چند خط خیلی چسبید بهم.
خودمو می کشم این حرفا رو بگم.
" . پوپولیسم!:
مهم‌ترین ملاک تشخیص سطح مطلب در شبکه‌های اجتماعی تعداد لایک/پلاس/... است. خیلی از ما دیگر حاضر نیستیم مطلب قوی بنویسیم حتا اگر توانش را داشته باشیم. چون یا مخاطبمان پست‌های سطحی را بیشتر لایک می‌کوبد(!) یا مطلب قوی ارزش انرژی‌ای که برایش می‌گذاریم را ندارد وقتی با یک حرف مفت هم میشود به همان میزان لایک گرفت."
". گلاب به روی همه‌تان!:
مدت‌ها پیش در نوشته‌ای تعبیری دیدم عجیب: «اسهال قلم!» اگر چه تعبیر فاخری نیست اما حقیقت مشمئز کننده‌ای است! کسی که دویست صفحه علم دارد و ده صفحه می‌نویسد، نوشته‌اش ارزش‌مند است. اما کسی که ده صفحه علم دارد و همه ده صفحه را می‌نویسد ملال آور است. چون همه‌ی دانسته‌هایش ارزش‌مند نیست. اما خدا رحم کند به روزی که کسی با ده صفحه دانش، هزاران صفحه بنویسد... حکایت ماست. همه‌ی فرصتمان در همین چاردیواری است، پس راه افزایش دانشمان یا بسته یا محدود است به رقیق‌شده‌ی دانش‌های دیگران! اما از خروجی دادن ناچاریم. چون یک روز ننوشتن یعنی یک روز نداشتن توجه و...!"
آقایون داداشیا و هم شیره ها
انقد از عشق و عاشقی گفتین، کم کم دارم عاشق می شم.
فقط یه معشوق باید پیدا کنم.
یکی از جوکای بامزه، وبسایتای آموزش زبانِ انگلیسی زبانه.
مل اینه که بخوای به بچه اول ابتدایی، با انتگرال ضرب و جمع یاد بدی!
یه چیز بگم بخندیم با هم.
سر کلاس بود و آخر وقت. درس قرآن بود. معلم درسشو داده بود و داشت می رفت. آخر کلاس هم تکلیف برای جلسه بعد معین کرد :" آیه ... از سوره .... رو بخونید و بیایید". (یادم نیست کجای قرآن بود)
متوجه شدم کسی از پشت منو صدا می زنه.
- فلانی! فلانی!
- ها؟ چیه؟
- آقا معلم گفت آیه ... از سوره ...؟
- آره.
- حالا از روی قرآن کریم باید بخونیم یا قرآن مجید ؟؟؟
در اونجا به عمق این فاجعه بشری پی بردیم!
نمی دونم تو محله شمام اینجوریه یا فقط تو محله ماست که:
هر کی بیشتر می خنده افسرده تره!
بالواقع باید این جمله رو با آب طلا نوشت که:
"فرق هست بین آدمایی که چون شادن می خندن و آدمایی که می خندن تا شاد بشن"
با عرض معذرت جمله دزدی بود. از تلگرام برداشتم منتهاش کانالش یادم نیست.
عشق سوزان است بسم الله الرحمن الرحیم
هرکه خواهان است بسم الله الرحمن الرحیم
دل اگر تاریک اگر خاموش بسم الله نور
گر چراغان است بسم الله الرحمن الرحیم
نامه‌ای را هدهد آورده‌ست آغازش تویی
از سلیمان است بسم الله الرحمن الرحیم
سوره‌ی واللیل من برخیز و والفجری بخوان
دل شبستان است بسم الله الرحمن الرحیم
قل هو الله احد، قل عشق، الله الصمد
راز پنهان است بسم الله الرحمن الرحیم
گیسویت را باز کن انا فتحنایی بگو
دل پریشان است بسم الله الرحمن الرحیم
ای لبانت محیی الاموات لبخندی بزن
مردن آسان است بسم الله الرحمن الرحیم
میزبان عشق است و وای از عشق! غوغا می‌کند
هر که مهمان است بسم الله الرحمن الرحیم
مهدی جهاندار
